زی زی

آیا کسی که مرده [دل] بود

فروردین دوست داشتنی ام، آخرین فروردین سده‌ی چهاردهم با درد تموم شد؛ درد پیدا کردن خودم. شب تولدم تصمیم گرفتم آرامشم رو وابسته هیچ چیز و هیچ کس نکنم تا همیشه داشته باشمش. خودم رو از همه بندهایی که نمیذاشتن خودم باشم رها کردم. آدم‌هایی که بودنشون آزار دهنده س، همچنان که نبودنشون، حرف‌ها و نوشته‌هایی که بوی صداقت ندارند، شماره‌هایی که یادآور تلخی دورویی ن. این تاریکی‌هایی که جلوی نورو گرفتن و نمیذاشتن خودم رو ببینم.

چند روزی هست به این فکر می‌کنم که اگر قرار بر رفتن باشه برای کدوم لحظه از زندگیم در این دنیا دلتنگ می‌شم؟

فرد مبتلا به این سندرم می‌تواند با یک جمله در هر حالتی -چه هیجانی چه بی‌هیجان- به هرکسی گزند برساند. بدون این‌که خود شخص متوجه تلخی‌ حاصل از زبانش باشد.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

وقتی شهید شد، نامه ام توی جیبش بود. تاریخ نامه 60/11/3 است:

گوشی دستمه و اخبارو بالا پایین می‌کنم. بررسی علت سقوط هواپیما در صدره. خسته ام، از امواج اخبار و تحلیل‌ها. امروز از صبح تصمیم گرفته بودم کمی‌خودم رو جمع و جور کنم و مامان رو بیشتر دریابم. مادرها در هر شرایطی مادری شان را می‌کنند؛ هرقدر هم که پیر و خسته و غم دیده باشند. روزمرگی‌ها پس از یک هفته پرالتهاب کم کم خودش را نشان می‌داد؛ یک هفته بود هیچ کاری نکرده بودم. اتاق‌ها را جارو زدم، گردگیری کردم، گلدانم را آب دادم، آینه اتاقم را که تقریبا چیزی نشان نمی‌داد دستمال کشیدم، رخت‌های شسته شده را روی بند پهن کردم، برنج را دم کردم، سیبی پوست کندم و خوردم و...
چرا اینها دیگر برایم کافی نیست؟ چه گذشت بر ما در این یک هفته؟ چه معنایی از حیات برای ما بروز کرد که اینطور جان خسته مان را روحی دوباره داد؟ چه شد که دیگر روحمان در این کالبد نمی‌گنجد؟ چه کردی با دل‌های ما سردار...؟‌‌‌ای جان آرام یافته و اطمینان یافته...
یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّة...